Het regenseizoen!

Hoi iedereen, ja laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen. Het is het regenseizoen op dit moment in het prachtige Zuid Oost Azië. En dat is kut, heel erg kut. Excuses voor mijn taalgebruik in wat ik zelf een zeer beschaafde blog noem. Nee gekkigheid joh, deze blog is alles behalve beschaafd. Maar goed, het regenseizoen. Het is gewoon een feit dat het Kwalitatief Uitermate Teleurstellend is dat het hier constant regent en bewolkt is. Hier heb ik niet voor getekend. Ik kwam hier heen om te ontsnappen aan het rot weer dat normaal in Nederland voorkomt. En dan ben ik een keer weg uit Nederland, is het een keer een goede zomer daar bij jullie. Maarja wat doe ik er aan, helemaal niets natuurlijk. Dus hier komt tie, mijn blog vanuit het regenseizoen hier in Cambodja.

Voordat ik echt begin zal ik jullie wel even waarschuwen! Waarom denk je dan? Nou dit gaat tot nu toe één van de minder leuke (negatievere) blogs worden. Ik heb gemerkt dat niet alles hier in Azië rozengeur en maneschijn is (en al zeker niet het weer op dit moment). Dus jullie zijn gewaarschuwd. Maar goed, Kim en ik waren dus vanuit Maleisië naar Cambodja gevlogen om hier als een soort break van het reizen te gaan werken. Bij aankomst in de hoofdstad Phnom Penh hebben we zo snel mogelijk een bus genomen naar het zuiden van het land. We toen wilden nog de laatste boot pakken richting het eiland Koh Rong maar zoals altijd kan je er nooit vanuit gaan dat je ergens op tijd aankomt. Dus we waren noodgedwongen om te overnachten in Otres. Het leuke en gezellige dorp wat m'n hart ongeveer 5 maanden geleden heeft gewonnen lag er maar verlaten en stil bij. Het eerste slachtoffer van het regenseizoen denk ik maar zo. Wat wel heel erg leuk was, was dat ik met m'n vriendin Emi weer heb gezien en over alles en nog wat kunnen bij praten onder het mom van een biertje en een blowtje.

De volgende dag namen Kim en ik de ferry richting het eiland Koh Rong en vanaf het moment dat we aankwamen zag ik dat het eiland niet het zelfde was! Buitenom dat het regende want dat weten we nu wel, zag het water wat "normaal" prachtig blauw is er nu maar smerig uit, en de zee was ook een flink stuk ruiger dan voorheen. Niet alleen de zee was een stuk ruiger dan voorheen. De weg naar mijn oh zo geliefde "Lonelybeach" was ook een stuk ruiger. We werden opgehaald met de scooter en moesten via een jungle pad richting het resort. Na 3 keer vast te hebben gezeten in de modder en nadat we bijna een keer op onze plaat te zijn gegaan kwamen we eindelijk aan op onze bestemming.

Ja, waar zal ik nu eens beginnen. Het was gewoon niet het zelfde! Er waren geen gezellige mensen, de bazen waren ongeregeld en slordig en veelste gestressed (en dat zonder klanten). We wisten niet wat we moesten doen en verveelde ons helemaal de tering in. Lonely beach was echt iets te lonely voor ons. Gelukkig hadden we elkaar nog want anders waren we echt gestorven aan verveling. Dus na een veelste lange week hadden we een andere werkgever gevonden op het vaste land. En dit schoot volgens mij in het verkeerde keelgat bij onze baas op het eiland, want ze wilde ineens niks meer voor ons doen. We hadden dus besloten dat ik een dag eerder dan Kim de boot zou pakken en richting Kampot zou gaan. Op het moment dat ik weg wilde gaan om zo niet de boot te missen zei de baas ineens dat hij geen tijd had om mij weg te kunnen brengen (en dat zonder klanten). Ik werd toen een soort van gedwongen om zelf met de scooter en m'n zware tas over dat helse pad te moeten rijden. Na ongeveer 3 kwartier ploeteren kwam ik eindelijk aan bij de pier, helemaal bezweet en onder de modder. Na nog eens een uur te hebben gewacht kwam de boot en zo'n 6 uur later kwam ik aan in Kampot.

De rede waarom Kim een dag later de boot pakte was omdat ze bezig was met een muurschildering! Ze wilde dit natuurlijk afmaken en dat heeft ze ook heel goed gedaan binnen die dag. Wat wel jammer is dat ze er nooit een bedankje voor kreeg. Zo denk ik maar, iedereen kan leuk en aardig doen. Maar als ze dan niks meer van je moeten dan ben je ineens een stuk vuil. En ook op het moment dat Kim de boot moest nemen ging meneer raar doen en wilde haar ook niet wegbrengen. Gewoon kinderachtig was het. In iedergeval, na een dag zonder elkaar waren Kim en ik weer herenigd in het kleine stadje aan een rivier genaamd Kampot. Hier hadden wij met Ivan afgesproken om te gaan werken in zijn guesthouse. Ik heb geleerd hoe je mensen moest in en uit moet checken, hoe de tuktuk werkte voor tours en om gasten op te halen bij de bussen. Alleen echt werken dat werd hier helaas ook niet gedaan vanwegen het regenseizoen.

We hadden zo gehoopt dat hier wel leuk zou zijn maar na een paar dagen werd het ons duidelijk dat er iets mis was. Met alle vrijwilligers was het wat dat betreft geweldig, stuk voor stuk zulke aardige en gezellige mensen. Maar met onze baas Ivan was er gewoon iets mis. Stel je eens voor een Aziatische Paul de leeuw voor met borderline en die ook nog eens een pathologische leugenaar is. Ohh en hij was ook nog eens Australisch, nou dan weet je wel hoe het zit. Het is gewoon te veel om op te noemen wat deze man deed. We hebben hem 3 kansen gegeven en die heeft hij verspilt. Het had zo'n leuke plek kunnen zijn maar helaas was er te veel drama. De volgende dag hebben we onze spullen gepakt en zijn naar een hostel verhuisd om onze levens weer een beetje op orde te krijgen.

We hebben toen bijna 5 dagen in dat hostel gezeten en kwamen alleen naar buiten om wat te gaan eten. Elke dag zag er precies het zelfde uit! Wakker worden om een uur of 1 met als rede dat de dag dan minder lang duurt (als je het mij vraagt is dit het meest depressieve wat er ooit uit mijn mond is gekomen)! Na het wakker worden gingen we een keer ontbijten (in de middag) en speelde we uren lang een kaartspel (dit hield ons nog een beetje actief) en s'avonds gingen we uit eten en daarna netflixen in de kamer met een biertje erbij. Dit waren "by far" de meest stomme/saaie/kutste 3 weken geweest van mijn reis. Maar er was licht aan het einde van de tunnel. We werden voorgesteld aan Steve en Amanda (en Finja, hun 2 jarige dochtertje)! Twee knots knetter gekke mensen die een groot huis hebben in Kampot en daar een hostel in willen beginnen. Buitenom dat het knots knetter gekke mensen zijn, zijn het ook één van de meest aardige en liefste mensen die ik hier in Kampot heb ontmoet! Ze hadden ons met heel veel liefde in hun huis genomen. En voor een paar uur per dag hulp bij het renoveren van het huis kregen we een heerlijk bed en fantastisch eten (en een paar biertjes) En wat ook heel belangrijk was, geen drama! We konden gewoon lekker ons ding doen, Kim maakte haar kunst en ik mocht lekker aan het werk in het huis. Van het hele huis schilderen tot een badkamer er uit slopen. Het maakte me niet uit wat ik deed, ik had het er goed naar m'n zin.

Uiteindelijk heb ik toen gedag moeten zeggen tegen Kim! Die tijdens het reizen één van m'n beste vrienden is geworden. Ik heb zoveel samen met haar meegemaakt en dat neem ik voor de rest van m'n leven mee. Bedankt Kim, we zien elkaar snel weer terug waar dan ook ter wereld. Na nog 2 weken met plezier te hebben geholpen in het huis was het toen voor mij ook tijd om te gaan. Ik ben toen richting de hoofdstad gereisd waar ik zeer onverwachts een hele leuke avond heb doorgebracht met de mensen van het hostel waarin ik verbleef. De volgende dag was dag met een klein zwart randje. Dit omdat ik toen naar het museum ben geweest over de genocide door de "Rode Khmer" in Cambodja in de jaren 70. Dit raakte mij best wel moet ik zeggen omdat 1/4e van de bevolking is vermoord in die korte tijd. Na het museum ben ik langs geweest bij het meest bekende massagraf van Cambodja, genaamd "the killingfields" Hier loop je letterlijk langs de massagraven waar tot vandaag de dag nog resten naar boven komen. Op sommige plekken kun je zelfs botten en kledingstukken uit de grond zien steken. In totaal zijn hier bijna 9000 mensen op brute wijze vermoord. Het was niet zo'n hele leuke dag, maar wel zeer leerzaam en bijzonder om te mee te maken. Er was wel één leuk dingetje aan de dag. Er was geen wolkje aan de lucht, ik heb eindelijk na anderhalve maand de hele dag de zon gezien. En dat nota bene op de laatste dag dat ik in Cambodja ben

Want lieve mensen, ik vlieg zodadelijk richting de laatste etappe van mijn Zuid Oost Azië trip. Indonesia here i come! Eindelijk weg uit het regenseizoen, en weer heerlijk chillen op tropische eilanden met parel witte stranden (iets waar ik zo goed in ben geworden). Dus lieve mensen, ik ga het hier bij laten. Tot de volgende blog, Laterzzzz

P.s. nogmaals sorry voor alle negativiteit in deze blog. De volgende gaat een goede worden!